Capítulos 1-5
Relato da vocación profética. Data e circunstancias
Capítulo 1
1Desde os trinta anos, no día quinto do mes cuarto, cando eu me atopaba entre os deportados onda o río Quebar, véuseme abrindo o ceo e veño tendo visións de Deus.
2O día cinco deste mes era o ano cinco da deportación do rei Ioaquín.
3Veulle a palabra do Señor a Ezequiel, fillo de Buzí, o sacerdote, no país dos caldeos xunto ó río Quebar, e foi alí onde a man do Señor pousou sobre el.
Visión da teofanía vocacional
4Tiven unha visión, e velaí que un vento de tormenta viña desde o norte, unha nube enorme, un lostregueo continuado, un resplandor arredor da nube, e do medio da nube baixaba coma un gran resplandor de ouro branco. 5Tamén baixaba a figura de catro seres viventes. O seu aspecto era este: tiñan semellanza de homes; 6cada un deles tiña catro caras e catro ás; 7as súas pernas eran rectas, e a planta dos seus pés era coma o casco do pé dun becerro e brillaban coma o resplandor do bronce brunido. 8De debaixo das súas ás botaban vermello de sangue para os catro lados, e as súas caras e as súas ás miraban para os catro lados. 9As súas ás xuntábanse cada unha coa súa compañeira. Non se volvían ó camiñaren: cada un marchaba de fronte. 10A forma das súas ás era a de caras de home e de caras de leóns, á dereita dos catro; de caras de touros, vistas desde a esquerda dos catro; e de caras de aguias, os catro. 11¡Tales eran as súas caras! As súas ás estaban estendidas cara arriba: cada un deles tiña dúas ás que se xuntaban e dúas que lle cubrían o corpo. 12Cada un marchaba de fronte, cara onde o Espírito o movía a camiñar, e camiñaba; non se volvía ó camiñar.
13Velaí a forma dos seres viventes: o aspecto deles era coma o de carbóns ardendo en labarada; coma unha luminaria que se movía; a visión relucía por mor da labarada, e da labarada saían lóstregos.
14Os seres viventes corrían para un lado e volvíanse para o outro coma lóstregos. 15Ollei para os viventes e velaí unha roda no chan a carón dos viventes, ós catro lados. 16O aspecto das rodas e a súa feitura era coma o resplandor dunha perla de crisólito, e a mesma forma era a das catro. O aspecto e a feitura delas era coma se unha roda estivese encaixada na outra. 17O camiñaren nas catro direccións camiñaban de fronte, non se volvían ó camiñaren. 18Velaí as súas lamias: ¡eran sublimes e impresionantes! Pois as catro lamias estaban cheas de resplandor por todo arredor. 19O se moveren os seres viventes, movíanse tamén as rodas xunto con eles; ó se levantaren os seres viventes da terra, levantábanse tamén as rodas sobre o sitio. 20O Nome era o Espírito do camiñar; camiñaban cara ó mesmo sitio, o Espírito do camiñar e mais as rodas, que se levantaban a un tempo, pois o Espírito de cada vivente estaba nas rodas. 21O camiñaren, camiñaban a un tempo; ó pararen, paraban a un tempo; e ó levantárense da terra, levantábanse a un tempo, pois o Espírito de cada vivente estaba nas rodas.
22Sobre as cabezas de cada un dos viventes había algo parecido a unha plataforma, coma o resplandor dun cristal abraiante, estendida por riba das súas cabezas. 23Por debaixo da plataforma estaban as súas ás estendidas, unha cara á outra; cun par tapaban a cara e co outro tapaban os seus corpos. 24Es-coitei o ruído das súas ás, ¡fragor de augas caudalosas!, ¡ruído do Todopoderoso! O camiñaren, ¡ruído dunha multitude! ¡Barullo dun exército! O pararen deixaban quedas as súas ás. 25Do alto da plataforma que estaba sobre as súas cabezas veu un estrondo. O pararen, deixaron quedas as súas ás. 26No alto da plataforma que estaba sobre as súas cabezas, velaí a visión dunha pedra de zafiro da forma dun trono e sobre esta especie de trono sobresaía cara arriba unha figura co aspecto dun home.
27Desde o que parecía a súa cintura para arriba, vin coma o resplandor do ouro branco, coma unha especie de lume que lle servía de marco arredor; e desde o que parecía a súa cintura para abaixo, vin coma unha especie de lume e resplandor ó seu arredor. 28Coma o aspecto do arco que hai nas nubes un día de chuvia, así era o aspecto e resplandor que había ó arredor. Era o aspecto da forma da gloria de Iavé.
O ollala, caín rostro en terra e oín unha voz que falaba.
Misión profética
Capítulo 2
1Díxome:
‑Fillo de Adam, ponte de pé, que che vou falar.
2Entón, mentres me estaba a falar, entrou en min un espírito que me puxo de pé, e escoitei o que estaba a falar.
3Díxome:
‑Fillo de Adam, eu voute mandar onda os fillos de Israel, onda un pobo de rebeldes que se reviraron contra min ‑eles e mais os seus pais‑, que pecaron contra min, ata o mesmo día de hoxe. 4Estes fillos, ¡que duros son de cara! ¡Que obstinados de corazón! Voute mandar onda eles, e vaslles dicir: "Así fala o Señor, Iavé". 5Deste xeito, eles –escóitente ou rexéitente, pois son casa rebelde‑ han saber de certo que hai un profeta no medio deles. 6E ti, fillo de Adam, non teñas medo nin a eles nin ó que eles che digan. Certo que se reviraron contra ti e que te rexeitaron, pero aínda que sentes sobre alacráns, non teñas medo ó que che digan, nin te sintas acovardado ante eles, pois son casa rebelde. 7Diraslles as miñas palabras, escóitente ou rexéitente, pois son rebeldes.
Rito de consagración profética: visión
8E ti, fillo de Adam, escoita o que eu che digo: "¡Non sexas rebelde coma a casa rebelde! Abre a túa boca e come o que eu che dou".
9Entón tiven unha visión, e velaí unha man estendida cara a min, e, na man, un libro en forma de rolo. 10Estaba escrito por unha cara e mais pola outra; estaban escritas nel elexías, prantos e mais lamentacións.
Capítulo 3
1Logo díxome:
‑Fillo de Adam, o que tes diante, cómeo: come este rolo, e vai logo falarlle á casa de Israel.
2Entón eu abrín a miña boca e deume a comer este rolo, 3dicíndome:
‑Fillo de Adam, alimenta o teu ventre, enche as túas entrañas con este rolo que che dou.
Comino e volvéuseme na boca doce coma o mel. 4E díxome:
‑Fillo de Adam, marcha á casa de Israel e fálalle coas miñas palabras, 5pois non se te manda a un pobo de inintelixible falar e de lingua difícil; es enviado á casa de Israel, 6non a pobos numerosos de inintelixible falar e de lingua difícil, dos que ti non comprendes o seu falar. Certo, se te mandase onda eles, eles faríanche caso; 7pero a casa de Israel non quererá escoitarte, porque non me quere facer caso a min, pois toda a casa de Israel é dura de cabeza e obstinada de corazón. 8Mira que eu volvo a túa cara tan dura coma a súa cara e a túa cabeza tan dura coma a súa. 9Eu volvo a túa testa coma o diamante, que é máis duro ca un croio. Non lles teñas medo nin te amedrentes diante deles, pois son casa rebelde.
10E díxome tamén:
‑Fillo de Adam, todos os oráculos que eu che diga, apréndeos de memoria e escóitaos atentamente. 11Vai onda os deportados, onda os fillos do teu pobo e ‑así te escoiten, así te rexeiten‑ dilles: "Así fala o Señor".
Remate da visión
12O Espírito colleume en arroubo e escoitei detrás miña o ruído dun gran terremoto: "¡Bendita a gloria do Señor no seu templo!". 13Despois, o ruído das ás dos seres viventes, ó se daren o ósculo as dun contra as do outro, e ó mesmo tempo o ruído das rodas: o ruído dun gran terremoto. 14O Espírito colleume en arroubo, e marchei fortalecido polo ardor do meu espírito, pois a poderosa man do Señor estaba sobre min. 15E fun onda os deportados de Tel Abib, os que vivían xunto ó río Quebar, pois era alí onde eles vivían, e quedei alí sete días, sendo un horror entre eles.
O profeta, sentinela responsable do malvado
16E ó cabo de sete días sucedeu que me veu esta palabra do Señor:
17‑Fillo de Adam, constitúote sentinela para a casa de Israel. Cando escoites unha palabra da miña boca, avísaos da miña parte. 18Se eu lle digo ó malvado "vas morrer", e ti non o avisas ‑isto é, non falas avisando ó malvado de que deixe o seu ruín comportamento, para que el viva‑, el, sendo malvado, morrerá por culpa da súa iniquidade; pero a ti pedireiche contas do seu sangue. 19Pero se ti avisas o malvado, e el non deixa a súa ruindade nin o seu comportamento malvado, el morrerá por culpa da súa iniquidade; pero ti salvarás a túa vida. 20Se o xusto deixa a súa xustiza, e comete iniquidades, eu poñerei diante del un tropezo e morrerá, porque ti non o avisaches; morrerá polo seu pecado e non se recordarán as obras de xustiza que fixo, pero a ti pedireiche contas do seu sangue. 21Pero se ti avisas o xusto, para que non peque e el non peca, de certo vivirá, porque foi avisado, e ti salvarás a túa vida.
Xesto simbólico: o profeta atado e mudo
22Estando alí, púxose sobre min a man do Señor, que me dixo:
‑Levántate e sae cara ó val, que che vou falar alí.
23Entón levanteime e fun cara ó val, e velaí a Gloria do Señor, a mesma Gloria que eu vira xunto ó río Quebar; e entón caín rostro en terra. 24Entrou en min un espírito que me puxo de pé, faloume e díxome:
‑Vai cerrarte dentro da túa casa. 25Es-coita ti, fillo de Adam, velaí que che porán cordas e atarante con elas, de xeito que non poidas saír de entre elas. 26Eu farei que se che apegue a lingua ó padal e volveraste mudo, de xeito que xa non serás para eles o home que os reprende, pois son casa rebelde. 27Pero cando eu che fale, abrirás a túa boca e diraslles: "Así fala o Señor Deus". O que che faga caso, que cho faga; e o que te rexeite, que te rexeite, pois son casa rebelde.
SERIE DE XESTOS SIMBÓLICOS ACERCA DA CAÍDA DE XERUSALÉN
O asedio da vila, marcado nun ladrillo
Capítulo 4
1‑Oe ti, fillo de Adam, colle un ladrillo,
pono diante de ti e grava nel unha cidade: Xerusalén;
2pon contra ela un asedio,
constrúe contra ela muros de asalto,
levanta contra ela ramplas;
pon contra ela campamentos militares,
e coloca contra ela arietes todo ó arredor.
3E ti, colle unha tixola de ferro
e pona de muro entre ti e esta cidade;
dirixe a túa face cara a ela;
quedará en asedio, pois ti montarás asedio contra ela.
Isto é un sinal para a casa de Israel.
O profeta expía a iniquidade do pobo
4‑Oe ti, déitate para o teu lado esquerdo,
e pon para este lado as iniquidades da casa de Israel:
cantos días te deites para este lado,
outros tantos soportarás as súas iniquidades.
5Pero eu sináloche en número de días os anos das súas iniquidades:
trescentos noventa días,
que ti cargarás coa iniquidade da casa de Israel.
6O acabares estes días, déitate de novo para o lado dereito,
para cargares coas iniquidades da casa de Xudá
durante corenta días, día por ano:
márcoche o tempo, día por ano.
7Mantén a túa cara e mais o teu brazo
do lado do asedio de Xerusalén
e profetizarás contra ela.
8Velaí que che poño cordas
e non poderás dar a volta dun lado para o outro,
ata acabares os días de estares atado.
A comida impura e taxada do profeta, símbolo do asedio
9‑Oe ti, colle para ti trigo e mais cebada,
fabas e lentellas, millo e centeo mocho:
pon todo nunha ola
e logo con todo isto farás para ti pan,
que has comer todos os días que estarás deitado de lado:
trescentos noventa días.
10E a túa comida, que ti comerás taxada,
será de vinte siclos por día,
comerala de día en día.
11A auga beberala taxada:
un litro e cuarto,
beberala de día en día.
12Unha bola de pan de cebada é o que ti comerás;
cocerás a bola na presenza deles
con excrementos humanos.
13E dixo o Señor:
‑Deste mesmo xeito comerán os fillos de Israel o seu pan impuro
nas nacións onde eu os dispersarei.
14E repuxen:
‑¡Ai, meu Señor, Deus! Fíxate: a miña gorxa nunca estivo lixada,
nunca comín carne morta nin res matada por unha fera
desde a miña nenez ata hoxe,
nin entrou na miña boca carne impura.
15El respondeume:
‑Pois ben, permítoche bosta de vacas
en vez de excremento humano,
para faceres o teu pan sobre ela.
16Logo díxome:
‑Fillo de Adam, velaí que vou suprimir o subministro de pan a Xerusalén:
van comer o pan taxado e con preocupacións,
e van beber a auga racionada, e con medo
17de que lles falte o pan e mais a auga;
deste xeito vivirán atemorizados uns e outros,
e consumiranse por culpa da súa iniquidade.
O rapado e afeitado do profeta, sinal da destrución de Xerusalén
Capítulo 5
1‑E ti, fillo de Adam,
colle unha coitela ben afiada,
colle unha navalla barbeira,
e pásaa pola túa cabeza e máis pola túa barba.
Despois colle unha balanza de pesar e distribúe o pelo en partes.
2Unha terceira parte quéimaa no lume no medio da cidade,
cando se acaben os días do asedio;
logo colle outro terzo e dálle cortes coa espada
todo ó arredor da cidade;
e o outro terzo esparéxeo ó vento:
certo, eu desenfundarei a espada tras eles.
3Destes últimos pelos collerás unha pequena cantidade
e meteralos ben apertados na dobrez do teu manto;
4logo volverás coller algúns deles
e botaralos no medio do lume e queimaralos nel,
e deste lume sairá un incendio para toda a casa de Israel.
5Isto di o Señor, Iavé:
‑¡Esta é Xerusalén!
Púxena no medio dos pobos,
arredor dela puxen países;
6pero rebelouse contra as miñas ordes,
é máis desleal cós pobos pagáns;
rebelouse contra os meus preceptos
é máis desleal cós países
que hai ó seu arredor.
Rexeitaron as miñas ordes,
non se comportaron conforme os meus preceptos.
7Por isto así fala o Señor, Iavé:
‑Xa que a vosa seguridade proviña das nacións
que se atopaban ó arredor voso,
non seguistes os meus preceptos,
nin cumpristes as miñas ordes,
e nin sequera vos comportastes de acordo cos costumes
dos pobos que están ó arredor voso.
8Por isto así fala o Señor, Iavé:
‑Olla: eu estou contra ti, eu mesmo,
para facer en ti xustiza á vista dos pobos.
9Farei en ti o que nunca fixen,
nin volverei facer cousa semellante,
por causa de todas as túas abominacións.
10Pois os pais devorarán os fillos no medio de ti
e os fillos devorarán a seus pais;
e executarei a sentencia en ti,
ó esparexer ós catro ventos o que queda de ti.
11Pois, pola miña vida ‑é o Señor, Iavé, quen fala‑,
por teres profanado o meu santuario cos teus ídolos
e coas túas abominacións,
xuro que tamén eu te rexeitarei,
e que o meu rostro non terá compaixón de ti
e eu tampouco non te perdoarei.
12Unha terceira parte de ti morrerá pola espada
e consumirase de fame no medio de ti;
o outro terzo caerá pola espada ó arredor de ti;
e ó último terzo esparexereino ós catro ventos
e logo desenfundarei a espada tras eles,
13e a miña ira chegará á fin,
desabafarei o meu furor contra eles,
e quedarei tranquilo
cando o meu furor contra eles chegue á fin:
entón daranse conta de que eu son o Señor que falei coa paixón dos meus celos.
14Pois eu á vista de todos os que pasan
convertereite nunha morea de ruínas
e nunha vergonza entre todos os pobos que están ó teu arredor,
15e serás para todos os pobos que están ó teu arredor
obxecto de vergonza e de escarnio,
de escarmento e horror,
cando faga en ti xustiza con ira e furor,
con furiosos castigos.
Son eu, o Señor, quen o digo.
16Cando eu lance as fatídicas frechas da fame,
vós seredes destruídos por elas,
que se converterán no destrutor,
pois son eu quen as lanzarei.
Aumentareivos a fame e privareivos da abundancia de pan.
17Mandarei contra vós fame e animais salvaxes:
deixarante sen fillos,
pois a peste e mais o sangue pasarán por ti,
e mandarei a espada contra ti.
Eu, o Señor, son quen o di.